Τα οικονομικά του ποδοσφαίρου. Μέρος ΙΙ: Η επιστροφή.

Στο σημερινό άρθρο, συνέχεια του προηγουμένου (το οποίο μπορείτε να διαβάσετε κάνοντας κλικ εδώ), θα ρίξουμε μια ματιά στο, κατά πολλούς, δυσκολότερο πρωταθλήματα της Ευρώπης, και στον τρόπο λειτουργίας του. Αναφέρομαι στο αγγλικό πρωτάθλημα, αν και εξακολουθώ να είμαι οπαδός του ιταλικού, και πιο συγκεκριμένα της Μίλαν, μιας και αυτό αποτελεί την αφρόκρεμα του ποδοσφαίρου της Γηραιάς Ηπείρου. Θα επιχειρηθεί μια ανάλυση των οικονομικών μεγεθών, των διαφορετικών μοντέλων διαχείρισης καθώς και τη φιλοσοφία που διέπει τους Άγγλους και το αγγλικό ποδόσφαιρο. Επίσης, θα γίνει μια παρουσίαση μερικών εκ των κορυφαίων ομάδων που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή, υπό το πρίσμα της οικονομική τους κατάστασης, καθώς και τους λόγους που οδήγησαν στην οικονομική τους άνοδο ή πτώση.

Δεν ξέρω αν είναι ευρέως γνωστό, αλλά, η Premier League αποτελεί με διαφορά το πιο χρεωμένο πρωτάθλημα του κόσμου. Τα χρέη των ομάδων της Αγγλίας ανέρχονται στο αστρονομικό ποσό των 5 δις. ευρώ, λίγο παραπάνω δηλαδή, από το 50% των χρεών όλων των ομάδων της Ευρώπης. Με λίγα λόγια, το σύνολο των χρημάτων που χρωστάνε οι αγγλικές ομάδες, είναι λίγο μεγαλύτερο από το σύνολο των χρημάτων που χρωστάνε όλες οι άλλες ομάδες της Ευρώπης μαζί. Κάτι τέτοιο μοιάζει απίστευτο αν αναλογιστεί κανείς τα τεράστια έσοδα από τηλεοπτικά συμβόλαια και  χορηγίες που αυτές οι ομάδες λαμβάνουν.

Οι αιτίες του κακού είναι πολλές. Από τη μία, έχουμε τα πολύ υψηλά συμβόλαια που προσέφεραν οι ομάδες στους ποδοσφαιριστές, και το μεγάλο αριθμό ποδοσφαιριστών σε κάθε ομάδα. Για παράδειγμα, η Λίβερπουλ και η Μάντσεστερ Σίτι, έφτασαν στο σημείο να έχουν στην σύνθεσή τους μέχρι και 50 παίκτες. Από την άλλη, τα ποσά για τις μεταγραφές ξεπερνούν κάθε πραγματικότητα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η Τσέλσι, πριν από μερικά χρόνια, και η Μάντσεστερ Σίτι φέτος.

Τέτοια χρέη όμως, είναι δύσκολο να δημιουργηθούν μόνο από κακοδιαχείριση. Τελευταία λέξη της “μόδας” στα οικονομικά του ποδοσφαίρου, είναι για κάποιον επιχειρηματία να παίρνει δάνειο για να αγοράσει μια ομάδα, και στη συνέχεια, αφού την αγοράσει να μεταβιβάζει το χρέος στην ομάδα. Ουσιαστικά δηλαδή, είναι σαν να αγοράζεις μια ομάδα με τα ίδια της τα χρήματα. Κάτι τέτοιο συνέβη στις περιπτώσεις της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της Λίβερπουλ, όπου από ομάδες-βιτρίνες, έχουν εξελιχτεί σε εταιρίες παραγωγής χρεών. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι οι κινήσεις και των δύο τα τελευταία χρόνια στο μεταγραφικό παζάρι είναι φτωχές, αφού λόγω της οικονομικής τους δυσχέρειας αναγκάζονται να πωλούν, παρά να αγοράζουν. 

Αντίθετα, η Άρσεναλ ακολουθώντας μια πολιτική νέων παικτών από τις ακαδημίες της, με σχετικά μικρά συμβόλαια, βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα από τους ανταγωνιστές της. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι θεωρείται εκ των κορυφαίων ομάδων στον κόσμο σε επίπεδο ακαδημιών αλλά και σκάουτινγκ, με τα χρήματα που ξοδεύονται σε αυτούς τους τομείς, να είναι περισσότερα από το μπάτζετ μιας πρωτοκλασάτης ελληνικής ομάδας. Τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην οικονομική εκτόξευση της Άρσεναλ, έχει το νέο υπερσύγχρονο γήπεδο που απέκτησε, αφού ήδη από τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του, αναρριχήθηκε στις πρώτες θέσεις των ομάδων με τα μεγαλύτερα έσοδα

Η Τσέλσι μπορεί να μην εμφανίζεται να χρωστά σε τράπεζες αλλά λόγω της αλόγιστης σπατάλης των προηγουμένων ετών, χρωστάει στον ιδιοκτήτη της περίπου 700 εκ. ευρώ, ποσό που σε περίπτωση που ο ιδιοκτήτης αποσυρθεί από την ομάδα θα πρέπει να το πάρει πίσω. Εν ολίγοις, οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί των προηγουμένων ετών καλύπτονται από τον ιδιοκτήτη της, ο οποίος δίνει συνεχώς χρήματα για να καλύψει τις ανάγκες της ομάδας. Οι κινήσεις της Τσέλσι τα τελευταία δύο χρόνια, δείχνουν ότι οι εποχές των “παχιών αγελάδων” έχουν περάσει, και γι αυτόν το λόγο κινείται πιο συντηρητικά. Σφήνα στους 4 μεγάλους, προσπαθεί να μπει η Μάντσεστερ Σίτι, με κεφάλαια Αράβων επενδυτών, που ξοδεύουν δίχως αύριο!

Όλη αυτή η κατάσταση ύφεσης στο αγγλικό ποδόσφαιρο δείχνει να επιδεινώνεται με το διπλασιασμό του φορολογικού συντελεστή στα συμβόλαια των ποδοσφαιριστών, γεγονός που θα επιβαρύνει κι άλλο τα οικονομικά των ομάδων. Μην ξεχνάμε ότι η παρακμή του Campionato, που ήταν το κορυφαίο πρωτάθλημα πριν μια δεκαετία, οφείλεται στην ίδια αιτία, αφού οι πρωτοκλασάτοι ποδοσφαιριστές προτιμούσαν άλλα πρωταθλήματα με χαμηλότερη φορολογία.

Όλοι αυτοί οι παράγοντες καταδεικνύουν ότι η Premier League αποτελεί έναν γίγαντα με πήλινα πόδια. Οι νέοι κανονισμοί που έχουν θεσπιστεί για τα οικονομικά των ομάδων, σίγουρα θα βοηθήσουν, αλλά το ερώτημα που τίθεται είναι για το αν είναι πολύ αργά ή όχι. Ίδωμεν.

P.S. Άντε, τώρα και με το διπλό στην Πόλη...