Στο σημερινό άρθρο θα ξετυλίξουμε το κουβάρι της ζωής του μεγαλύτερου παίκτη πόκερ και τζιν ραμί που πέρασε ποτέ από τις πράσινες τσόχες. Αναφέρομαι, φυσικά, στον Stuart “Stu” Ungar, μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες που σημάδεψε όμως ανεξίτηλα το σύγχρονο πόκερ. Αφορμή για αυτό το άρθρο στάθηκε μια διαφωνία που είχα με έναν κολλητό μου (ωραία τελικά η Μακρυνίτσα, Γιατρέ), για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος παίκτης όλων των εποχών. Ο φίλος μου υποστήριζε με σθένος τον Doyle Brunson, ενώ η αφεντιά μου τον Ungar. Έτσι, λίγο πριν τα επιχειρήματά μας φτάσουν στο επίπεδο του “my dad will kick your daddy's ass all the way from here to China” (Chris Tucker προς τον Jackie Chan στη ταινία Rush Hour), αποφάσισα να κάνω μια μικρή, εντελώς αντικειμενική, έρευνα και να γράψω αυτό το κείμενο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
Ο Stuart Ungar γεννήθηκε μια φθινοπωρινή νύχτα του 1953 στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Ο πατέρας του εξασκούσε το πανάρχαιο επάγγελμα του “τοκογλύφου” (ή loan shark, που λένε και στο χωριό μου), έχοντας ως βιτρίνα το μπαρ/χαρτοπαικτική λέσχη που είχε στην κατοχή του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, ο Stuart να μυηθεί στον κόσμο του τζόγου από μικρός. Η έφεσή του αυτή δεν άργησε να εκδηλωθεί, όταν σε ηλικία 10 ετών κέρδισε ένα τοπικό τουρνουά τζιν ραμί. Ιστορικές αναφορές κάνουν λόγο ότι τότε ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε η ατάκα “τι να μας πεις και συ απ' τη ζωή σου, μια νύχτα απ' τη δική μου ολόκληρη η δική σου”, την οποία αργότερα μελοποίησε ο μεγάλος τραγουδοποιός Βασίλειος Τερλέγκας.
Ο θάνατος του πατέρα του το 1966 από καρδιακή προσβολή ώθησε τον Stu να παρατήσει το σχολείο και να ασχοληθεί επαγγελματικά με το τζιν ραμί, έτσι ώστε να συντηρήσει τη μητέρα και την αδερφή του. Έτσι, στα 13 του χρόνια, ξεκίνησε να λαμβάνει συστηματικά μέρος σε διάφορα τουρνουά, κερδίζοντας το μεγάλο για την εποχή ποσό των 10.000 δολαρίων. Μέχρι το 1976 συμπεριλαμβανόταν στους καλύτερους παίκτες της Νέας Υόρκης και ένα χρόνο αργότερα μετακόμισε στη “μέκκα” του τζόγου, το Λας Βέγκας, ψάχνοντας νέες προκλήσεις.
Η φήμη του απογειώθηκε, όταν αντιμετώπισε τον πρωταθλητή στο τζιν ραμί Harry Stein, που εκείνη την εποχή, θεωρούταν ο καλύτερος παίκτης της γενιάς του. Αυτό το γεγονός δεν εμπόδισε τον Ungar να τον νικήσει σε 86 συνεχόμενα παιχνίδια(!), εκθέτοντας τον Stein ανεπανόρθωτα. Μετά από αυτό το γεγονός, ο μέχρι τότε πρωταθλητής ακολούθησε φθίνουσα πορεία, ώσπου σταμάτησε να παίζει επαγγελματικά. Όπως το έθεσε κάποιος που παρακολούθησε το παιχνίδι ζωντανά, “Ο Stein δεν ήταν ποτέ ο ίδιος, έπειτα από εκείνη τη νύχτα”.
Αυτή η μεγαλειώδης νίκη κατέστησε τον Stu ανεπιθύμητο, καθώς κανείς δεν ήθελε να παίξει εναντίον του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η άρνηση των καζίνο του Βέγκας να τον συμπεριλάβουν στα τουρνουά τζιν ραμί, με τη δικαιολογία ότι πολλοί παίκτες απειλούσαν να αποχωρήσουν, αν ο ίδιος λάμβανε μέρος. Αυτή ήταν και η κυριότερη αιτία για την οποία ο Ungar ξεκίνησε να παίζει πόκερ. Αν και έχει μείνει στην ιστορία για τα κατορθώματά του στο πόκερ, ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του καλύτερο στο τζιν ραμί. Σε μια έκρηξη “μετριοφροσύνης” είχε δηλώσει: “Κάποια μέρα, υποθέτω, είναι πιθανό να βγει κάποιος καλύτερος παίκτης στο no limit hold 'em από εμένα. Αμφιβάλλω, αλλά είναι πιθανό. Αλλά, σας το ορκίζομαι, δε θα βγει ποτέ κανείς που μπορεί να παίξει καλύτερο τζιν από εμένα”.
Τάδε έφη ο Stu Ungar, αγαπητέ μου αναγνώστη, και το μόνο που έχω να συμπληρώσω είναι η λέξη respect! Στο επόμενο άρθρο, θα ακολουθήσει η συνέχεια αυτής της μίνι-βιογραφίας με περισσότερο πόκερ. Μέχρι τότε, καλά να περνάτε.
Ο θάνατος του πατέρα του το 1966 από καρδιακή προσβολή ώθησε τον Stu να παρατήσει το σχολείο και να ασχοληθεί επαγγελματικά με το τζιν ραμί, έτσι ώστε να συντηρήσει τη μητέρα και την αδερφή του. Έτσι, στα 13 του χρόνια, ξεκίνησε να λαμβάνει συστηματικά μέρος σε διάφορα τουρνουά, κερδίζοντας το μεγάλο για την εποχή ποσό των 10.000 δολαρίων. Μέχρι το 1976 συμπεριλαμβανόταν στους καλύτερους παίκτες της Νέας Υόρκης και ένα χρόνο αργότερα μετακόμισε στη “μέκκα” του τζόγου, το Λας Βέγκας, ψάχνοντας νέες προκλήσεις.
Η φήμη του απογειώθηκε, όταν αντιμετώπισε τον πρωταθλητή στο τζιν ραμί Harry Stein, που εκείνη την εποχή, θεωρούταν ο καλύτερος παίκτης της γενιάς του. Αυτό το γεγονός δεν εμπόδισε τον Ungar να τον νικήσει σε 86 συνεχόμενα παιχνίδια(!), εκθέτοντας τον Stein ανεπανόρθωτα. Μετά από αυτό το γεγονός, ο μέχρι τότε πρωταθλητής ακολούθησε φθίνουσα πορεία, ώσπου σταμάτησε να παίζει επαγγελματικά. Όπως το έθεσε κάποιος που παρακολούθησε το παιχνίδι ζωντανά, “Ο Stein δεν ήταν ποτέ ο ίδιος, έπειτα από εκείνη τη νύχτα”.
Αυτή η μεγαλειώδης νίκη κατέστησε τον Stu ανεπιθύμητο, καθώς κανείς δεν ήθελε να παίξει εναντίον του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η άρνηση των καζίνο του Βέγκας να τον συμπεριλάβουν στα τουρνουά τζιν ραμί, με τη δικαιολογία ότι πολλοί παίκτες απειλούσαν να αποχωρήσουν, αν ο ίδιος λάμβανε μέρος. Αυτή ήταν και η κυριότερη αιτία για την οποία ο Ungar ξεκίνησε να παίζει πόκερ. Αν και έχει μείνει στην ιστορία για τα κατορθώματά του στο πόκερ, ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του καλύτερο στο τζιν ραμί. Σε μια έκρηξη “μετριοφροσύνης” είχε δηλώσει: “Κάποια μέρα, υποθέτω, είναι πιθανό να βγει κάποιος καλύτερος παίκτης στο no limit hold 'em από εμένα. Αμφιβάλλω, αλλά είναι πιθανό. Αλλά, σας το ορκίζομαι, δε θα βγει ποτέ κανείς που μπορεί να παίξει καλύτερο τζιν από εμένα”.
Τάδε έφη ο Stu Ungar, αγαπητέ μου αναγνώστη, και το μόνο που έχω να συμπληρώσω είναι η λέξη respect! Στο επόμενο άρθρο, θα ακολουθήσει η συνέχεια αυτής της μίνι-βιογραφίας με περισσότερο πόκερ. Μέχρι τότε, καλά να περνάτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου