Στο σημερινό άρθρο, το οποίο είναι και το τελευταίο σχετικά με τα οικονομικά του ποδοσφαίρου, θα ασχοληθούμε με το ελληνικό πρωτάθλημα και πιο συγκεκριμένα, με την περίφημη Super League. Η πάλαι ποτέ Α' εθνική μπορεί μετά τη μετονομασία της να αναβαθμίστηκε, έστω και θεωρητικά, αλλά ως θέαμα εξακολουθεί να προκαλεί εκτεταμένη χρήση κολλυρίων αλλά και ηρεμιστικών χαπιών. Και πιστέψτε με, ως οπαδός του ΠΑΟΚ τόσα χρόνια ξέρω για τι πράγμα μιλάω. Αρκεί να δείτε έναν αγώνα της ομάδας μου με καμιά Ξάνθη, Πανιώνιο κτλ εκτός έδρας και θα πειστείτε και εσείς. Ειδικά αν έχει χάλια καιρό, τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Ας μην ξεφύγουμε όμως από το θέμα των προηγουμένων άρθρων που δεν είναι άλλο από το ποδόσφαιρο σε συνάρτηση με τα οικονομικά, μιας και φέτος το πρωτάθλημα αναμένεται συναρπαστικό έστω και σε θεωρητικό επίπεδο. Και αυτό λόγω των ανακατατάξεων που συνέβησαν το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Όπως είναι αναμενόμενο το πρωτάθλημα της χώρας μας δε μπορεί να συγκριθεί με τα λεγόμενα εξελιγμένα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα(αγγλικό ,ιταλικό, ισπανικό, γερμανικό, γαλλικό), τόσο σε επίπεδο ομάδων όσο και σε επίπεδο οικονομικής επιφάνειας. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα όχι μόνο έχει μικρότερο πληθυσμό από τις παραπάνω χώρες, αλλά και μικρότερο μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα, το οποίο αποτελεί και το σημαντικότερο κριτήριο ευημερίας μιας χώρας. Με απλά λόγια, μια μέση ελληνική ομάδα έχει οπαδούς με μέσο μηνιαίο εισόδημα για παράδειγμα 1000 ευρώ, ενώ η αντίστοιχη γερμανική έχει οπαδούς που κερδίζουν κάθε μήνα 3000 ευρώ, με αποτέλεσμα ο Γερμανός οπαδός να έχει την οικονομική δυνατότητα να ξοδέψει περισσότερα χρήματα για την ομάδα του.
Στη συνέχεια, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα άλλο θέμα που μας αρέσει να ασχολούμαστε εμείς οι Έλληνες φίλαθλοι και δεν παύει να είναι άλλο από τις μεταγραφές. Κάθε καλοκαίρι δεκάδες ονόματα ποδοσφαιριστών παρελαύνουν από τις εφημερίδες, σε καθημερινή βάση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι κάθε καλοκαίρι οι αθλητικές εφημερίδες παρουσιάζουν υψηλότερες πωλήσεις από τις πολιτικές, κάτι που δε συμβαίνει στην υπόλοιπη διάρκεια του χρόνου.
Έτσι οι δημοσιογράφοι αυτών των φυλλάδων έχουν μετατρέψει σε πραγματική επιστήμη την πώληση του “παπά” στους οπαδούς-φυτά. Μια ανεπίσημη έρευνα αναφέρει ότι το προϊόν με τη μεγαλύτερη κατανάλωση κάθε καλοκαίρι δεν είναι ούτε τα καρπούζια ούτε τα κεράσια ούτε τα ροδάκινα αλλά ο “παπάς” από τις εφημερίδες. Και δεν ενοχλούν τόσο, τουλάχιστον εμένα, οι ψευδείς πληροφορίες για μεταγραφές αλλά, το ίδιο το επίπεδο της αθλητικής δημοσιογραφίας. Κατά την άποψή μου, το μεγαλύτερο ποσοστό των δημοσιογράφων είναι, για να μην χρησιμοποιήσω βαρύτερους χαρακτηρισμούς, τουλάχιστον αγράμματοι (για του λόγου το αληθές, ανοίξτε αθλητικό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης και θα πειστείτε και εσείς για το τραγικό επίπεδο).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, η μεταγραφή του Riera στον Ολυμπιακό, η οποία, αν και κόστισε 6 εκ. ευρώ εμφανίστηκε από όλα τα μέσα ως μεταγραφή 20 εκατομμυρίων. Βλέπετε, στη χώρα μας οι δημοσιογράφοι υπολογίζουν στο ποσό της μεταγραφής και τα ποσό του συμβολαίου του παίχτη, κάτι που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία. Και μετά, βλέπεις για παράδειγμα να παίρνει μεταγραφή ο Rafael van der Vaart από τη Ρεάλ στην Τότεναμ με ποσό 10 εκ. ευρώ και αναρωτιέσαι τι γίνεται στη χώρα μας. Ή τη μεταγραφή του Robinho στην Μίλαν με 18 εκ ευρώ. Αλλά είπαμε, αθάνατη ελληνική αθλητική δημοσιογραφία.
Πάλι ξέφυγα από το θέμα, οπότε ας μπούμε στο ζουμί. Η μόνη περίπτωση για να εξακολουθήσουν να είναι βιώσιμες οι ελληνικές ομάδες, έπειτα και από τα νέα μέτρα της FIFA για το οικονομικό Fair Play, είναι να επενδύσουν σε νέους ταλαντούχους παίκτες. Δηλαδή να κινηθούν, όσο είναι αυτό εφικτό, στα πλαίσια του Άγιαξ, της Πόρτο και άλλων ομάδων, που ουσιαστικά λειτουργούν ως μεταπωλητές νέων παικτών που προέρχονται είτε από μικρότερες κατηγορίες είτε από τα φυτώρια των ομάδων. Και θα αναφερθώ πάλι στην ομάδα μου, καθώς τα τελευταία χρόνια οι νεανικές ομάδες του ΠΑΟΚ, πάνε πολύ καλά στα αντίστοιχα πρωταθλήματα των νέων, και παρόλα αυτά δεν έχουν προωθηθεί νέα ταλέντα στην ομάδα ή αν έχουν προωθηθεί δεν παίρνουν χρόνο συμμετοχής.
Όσον αφορά στους ανταγωνιστές, η μόνη ομάδα που εφαρμόζει αυτό το μοντέλο με κάποια επιτυχία είναι η ΑΕΚ, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Παπασταθόπουλο. Όταν αυτός πουλήθηκε στην Ιταλία, βρέθηκε σχετικά γρήγορα ο αντικαταστάτης του στο πρόσωπο του Μανωλά, που αν συνεχίσει και στα ίδια βήματα θα πάρει σίγουρα μεταγραφή για το εξωτερικό. Διότι το θέμα δεν είναι μόνο να έχεις νέα ταλέντα, αλλά να τα αξιοποιείς.
Και με αυτό, κλείνει η τριλογία ο άρχοντας των οικονομικών!!! Ελπίζω να την βρήκατε ενδιαφέρουσα.
P.S. Σειρά, καλή επιτυχία στην παρουσίαση.
Στη συνέχεια, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα άλλο θέμα που μας αρέσει να ασχολούμαστε εμείς οι Έλληνες φίλαθλοι και δεν παύει να είναι άλλο από τις μεταγραφές. Κάθε καλοκαίρι δεκάδες ονόματα ποδοσφαιριστών παρελαύνουν από τις εφημερίδες, σε καθημερινή βάση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι κάθε καλοκαίρι οι αθλητικές εφημερίδες παρουσιάζουν υψηλότερες πωλήσεις από τις πολιτικές, κάτι που δε συμβαίνει στην υπόλοιπη διάρκεια του χρόνου.
Έτσι οι δημοσιογράφοι αυτών των φυλλάδων έχουν μετατρέψει σε πραγματική επιστήμη την πώληση του “παπά” στους οπαδούς-φυτά. Μια ανεπίσημη έρευνα αναφέρει ότι το προϊόν με τη μεγαλύτερη κατανάλωση κάθε καλοκαίρι δεν είναι ούτε τα καρπούζια ούτε τα κεράσια ούτε τα ροδάκινα αλλά ο “παπάς” από τις εφημερίδες. Και δεν ενοχλούν τόσο, τουλάχιστον εμένα, οι ψευδείς πληροφορίες για μεταγραφές αλλά, το ίδιο το επίπεδο της αθλητικής δημοσιογραφίας. Κατά την άποψή μου, το μεγαλύτερο ποσοστό των δημοσιογράφων είναι, για να μην χρησιμοποιήσω βαρύτερους χαρακτηρισμούς, τουλάχιστον αγράμματοι (για του λόγου το αληθές, ανοίξτε αθλητικό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης και θα πειστείτε και εσείς για το τραγικό επίπεδο).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, η μεταγραφή του Riera στον Ολυμπιακό, η οποία, αν και κόστισε 6 εκ. ευρώ εμφανίστηκε από όλα τα μέσα ως μεταγραφή 20 εκατομμυρίων. Βλέπετε, στη χώρα μας οι δημοσιογράφοι υπολογίζουν στο ποσό της μεταγραφής και τα ποσό του συμβολαίου του παίχτη, κάτι που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία. Και μετά, βλέπεις για παράδειγμα να παίρνει μεταγραφή ο Rafael van der Vaart από τη Ρεάλ στην Τότεναμ με ποσό 10 εκ. ευρώ και αναρωτιέσαι τι γίνεται στη χώρα μας. Ή τη μεταγραφή του Robinho στην Μίλαν με 18 εκ ευρώ. Αλλά είπαμε, αθάνατη ελληνική αθλητική δημοσιογραφία.
Πάλι ξέφυγα από το θέμα, οπότε ας μπούμε στο ζουμί. Η μόνη περίπτωση για να εξακολουθήσουν να είναι βιώσιμες οι ελληνικές ομάδες, έπειτα και από τα νέα μέτρα της FIFA για το οικονομικό Fair Play, είναι να επενδύσουν σε νέους ταλαντούχους παίκτες. Δηλαδή να κινηθούν, όσο είναι αυτό εφικτό, στα πλαίσια του Άγιαξ, της Πόρτο και άλλων ομάδων, που ουσιαστικά λειτουργούν ως μεταπωλητές νέων παικτών που προέρχονται είτε από μικρότερες κατηγορίες είτε από τα φυτώρια των ομάδων. Και θα αναφερθώ πάλι στην ομάδα μου, καθώς τα τελευταία χρόνια οι νεανικές ομάδες του ΠΑΟΚ, πάνε πολύ καλά στα αντίστοιχα πρωταθλήματα των νέων, και παρόλα αυτά δεν έχουν προωθηθεί νέα ταλέντα στην ομάδα ή αν έχουν προωθηθεί δεν παίρνουν χρόνο συμμετοχής.
Όσον αφορά στους ανταγωνιστές, η μόνη ομάδα που εφαρμόζει αυτό το μοντέλο με κάποια επιτυχία είναι η ΑΕΚ, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Παπασταθόπουλο. Όταν αυτός πουλήθηκε στην Ιταλία, βρέθηκε σχετικά γρήγορα ο αντικαταστάτης του στο πρόσωπο του Μανωλά, που αν συνεχίσει και στα ίδια βήματα θα πάρει σίγουρα μεταγραφή για το εξωτερικό. Διότι το θέμα δεν είναι μόνο να έχεις νέα ταλέντα, αλλά να τα αξιοποιείς.
Και με αυτό, κλείνει η τριλογία ο άρχοντας των οικονομικών!!! Ελπίζω να την βρήκατε ενδιαφέρουσα.
P.S. Σειρά, καλή επιτυχία στην παρουσίαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου